Pod wpływem pierwszego impulsu postanowiłem w końcu założyć konto na lubimyczytac.pl. Niby nic takiego, wszyscy znajomi już od dawna mieli takowe i namiętnie brali udział w ogłaszanych tu konkursach.
Pod wpływem drugiego- i co tu dużo mówić: o wiele bardziej złowieszczego- impulsu sam postanowiłem spróbować szczęścia. Przejrzałem pytania, przeanalizowałem zwycięskie odpowiedzi i rzuciłem do siebie lekceważące : Pfi, ja też tak potrafię.
Pierwszy konkurs:
1. Radosne oczekiwanie.
2. Napięcie związane z ogłoszeniem wyników.
3. Rozpacz (nie wybrali, nie wybrali!)
4. Złość ( jak śmieli nie wybrać!?)
5. Przygnębienie ( nigdy mnie nie wybiorą)
I tak przy każdym z niekończącej się liczby konkursów.
Jeden mały impuls zmienił moje życie w koszmar. Nie wychodzę z psem, bo myślę nad odpowiedziami. Nie podlewam kwiatów, bo czekam na wyniki. Nie sprzątam, bo jestem zbyt załamany kolejną przegraną. Rozważam też rezygnację z jedzenia i snu, by mieć więcej czasu na konkursy. I tak skończyłem jako wrak człowieka, bo działałem pod wpływem emocji.

Pod wpływem pierwszego impulsu postanowiłem w końcu założyć konto na lubimyczytac.pl. Niby nic takiego, wszyscy znajomi już od dawna mieli takowe i namiętnie brali udział w ogłaszanych tu konkursach.
Pod wpływem drugiego- i co tu dużo mówić: o wiele bardziej złowieszczego- impulsu sam postanowiłem spróbować szczęścia. Przejrzałem pytania, przeanalizowałem zwycięskie...

Idąc do pracy, pod wpływem impulsu odepchnęłam mężczyznę, który bił innego chłopaka leżącego na ziemi. Nie wiem dlaczego to zrobiłam, mogłam przecież sama oberwać, ale nie myśląc za wiele zrobiłam to i nie żałuję. Facet z groźną miną pchnął mnie ręką mówiąc, że nie powinnam się wtrącać w czyjeś sprawy i wściekły na szczęście odszedł. Nie bez pogróżek.
Wydaje mi się, że zrobiłam bardzo dobrze, bo nie można przechodzić obojętnie, gdy widzi się coś takiego. Chłopak był dużo młodszy od tego faceta i wyglądał na naprawdę wystraszonego, bardzo dziękował, że to zrobiłam. Pewnie uratowałam go, od zmasakrowania twarzy, która mimo mojej interwencji i tak już była dość trochę pokrwawiona.

Idąc do pracy, pod wpływem impulsu odepchnęłam mężczyznę, który bił innego chłopaka leżącego na ziemi. Nie wiem dlaczego to zrobiłam, mogłam przecież sama oberwać, ale nie myśląc za wiele zrobiłam to i nie żałuję. Facet z groźną miną pchnął mnie ręką mówiąc, że nie powinnam się wtrącać w czyjeś sprawy i wściekły na szczęście odszedł. Nie bez pogróżek.
Wydaje mi się, że...

Jak byłam w szkole podstawowej, moją misją życiową była pomoc zwierzętom. Zdarzało mi się uchronić pająka przed tragiczną śmiercią z rąk nadgorliwego przeciwnika małych stworzeń biegających po domu, zanieść do weterynarza ptaszka, który wypadł z gniazda, zorganizować pogrzeb zamarzniętej ryjówce.
A któregoś razu poczułam, że moje życie na prawdę ma sens! Gdy przechodziłam obok podwórka pewnej starszej pary, zauważyłam, że tamtejszy gospodarz to diabeł wcielony. Zawsze zły, ciągle skrzywiony. Zwierzęta trzymał chyba tylko po to, żeby miał na kim ćwiczyć mięśnie. I właśnie takie ćwiczenia, z twardym kijem od szczotki, uskuteczniał na małym, uroczym szczeniaczku!
Nie mogłam na to pozwolić.
Niewiele myśląc, poczekałam aż dzierżyciel kija wejdzie do domu, szybko wbiegłam na podwórko, złapałam w ramiona małe nieszczęście i dumna z siebie uciekłam do domu. Zanim przyszedł wieczór, udało mi się namówić kolegę, żeby przygarnął uchodźcę (gdyż wiedziałam, że moja mama nie zgodzi się na kolejnego pupila).
Niestety, szybko okazało się, że zdaniem niektórych popełniłam zwyczajną kradzież! Nie obyło się bez problemów, ale czy miałam wybór?

Jak byłam w szkole podstawowej, moją misją życiową była pomoc zwierzętom. Zdarzało mi się uchronić pająka przed tragiczną śmiercią z rąk nadgorliwego przeciwnika małych stworzeń biegających po domu, zanieść do weterynarza ptaszka, który wypadł z gniazda, zorganizować pogrzeb zamarzniętej ryjówce.
A któregoś razu poczułam, że moje życie na prawdę ma sens! Gdy przechodziłam...

Dawno dawno temu, pod wpływem impulsu, użyłam na dokuczającej mi istocie płci męskiej łaciny podwórkowej, przy nauczycielce. Następnie trzasnęłam drzwiami i opuściłam klasę. Konsekwencje były żadne, a grzeczna uczennica zyskała nagle całkiem niezłą opinię w klasie. Impulsy bywają pomocne.

Dawno dawno temu, pod wpływem impulsu, użyłam na dokuczającej mi istocie płci męskiej łaciny podwórkowej, przy nauczycielce. Następnie trzasnęłam drzwiami i opuściłam klasę. Konsekwencje były żadne, a grzeczna uczennica zyskała nagle całkiem niezłą opinię w klasie. Impulsy bywają pomocne.

Rozgrzana tańcem, roześmiana, w towarzystwie przyjaciółki zastałam przy naszym stoliku mężczyznę o błękitnym spojrzeniu w którym czaiła się potrzeba miłości. Nigdy dotąd nie wiedziałam, że owo pragnienie można wyczytać z oczu. Wydał mi się intrygujący, choć nie w moim typie, mimo to jeszcze tego samego wieczoru zapomniałam się w jego ramionach, pozwalając sobie na odstępstwo od dotychczas przestrzeganych reguł. Gorąca noc nie pozwoliła o sobie zapomnieć. Serce wyrwało na kolejną randkę, na której mężczyzna otworzył przede mną księgę przeszłości, a pod koniec wieczoru ujął dłoń i spojrzał w oczy, wtedy zrozumiałam że przepadłam.
Mimo, że nasza przyjaźń należy do przeszłości, przeżyłam z nim wspaniałe chwile, w jego towarzystwie czułam się jak księżniczka. Nigdy nie poznałabym go, gdyby nie zapomnienie jednej nocy...

Rozgrzana tańcem, roześmiana, w towarzystwie przyjaciółki zastałam przy naszym stoliku mężczyznę o błękitnym spojrzeniu w którym czaiła się potrzeba miłości. Nigdy dotąd nie wiedziałam, że owo pragnienie można wyczytać z oczu. Wydał mi się intrygujący, choć nie w moim typie, mimo to jeszcze tego samego wieczoru zapomniałam się w jego ramionach, pozwalając sobie na...

Kiedyś powiedziałam coś mojemu koledze z pracy, co jemu najwyraźniej się nie spodobało, bo do końca dnia nie odzywał się do mnie :P W pierwszej chwili to moje odezwanie się do niego wydawało mi się właściwe, ale potem, gdy przez cały dzień nie odezwał się do mnie, już mi nie było tak do śmiechu i nawet żałowałam, że w ogóle z czymś wyskoczyłam :P

Kiedyś powiedziałam coś mojemu koledze z pracy, co jemu najwyraźniej się nie spodobało, bo do końca dnia nie odzywał się do mnie :P W pierwszej chwili to moje odezwanie się do niego wydawało mi się właściwe, ale potem, gdy przez cały dzień nie odezwał się do mnie, już mi nie było tak do śmiechu i nawet żałowałam, że w ogóle z czymś wyskoczyłam :P

Kiedy byłam jeszcze na studiach widywałam dziewczynę, która często stała z boku, rzadko się odzywała, często siedziała z komórką w ręce. Ja też należę do osób wyjątkowo nieśmiałych ale pod wpływem jakiegoś niezrozumiałego impulsu podeszłam do niej. Zapytałam co tak siedzi z tym telefonem. Jakież było moje zdziwienie kiedy powiedziała, że ogląda właśnie mecz tenisa. JEST!!! Znalazłam w końcu bratnią duszę, która jak ja nałogowo ogląda sport. Od tamtej pory byłyśmy już razem na ME w piłkę nożną, MŚ w siatkę oraz zabrała mnie na Puchar Davisa (wcześniej tenisem się aż tak nie interesowałam). Plany mamy duże, zbieramy już fundusze na Australian Open lub IO w Japonii.
M. Kundera pisał, że nie można powiedzieć czy jakaś nasza decyzja była dobra czy zła bo w danym momencie nie możemy podjąć kilku decyzji. Mamy bowiem tylko jedno życie. Tylko ja już sobie nie wyobrażam życie bez mojej najbliższej przyjaciółki.

Kiedy byłam jeszcze na studiach widywałam dziewczynę, która często stała z boku, rzadko się odzywała, często siedziała z komórką w ręce. Ja też należę do osób wyjątkowo nieśmiałych ale pod wpływem jakiegoś niezrozumiałego impulsu podeszłam do niej. Zapytałam co tak siedzi z tym telefonem. Jakież było moje zdziwienie kiedy powiedziała, że ogląda właśnie mecz tenisa. JEST!!!...

Pod nagłym wpływem złości, i smutku, przez wyśmiewanie się taty ze mnie, chciałam popełnić samobójstwo, przez skoczenie z okna (piętro nie było wysoko, więc prawdopodobnie skończyło by się na złamaniu czegoś)... gdyby mama nie weszła do pokoju i mnie nie odciągnęła, nie wiem co by się ze mną stało. Konsekwencją była dalsza kłótnia miedzy mną i mamą (wole to, niż to co chciałam zrobić), a teraz nadal myślę, co do cholery we nie wstąpiło że z błahej rzeczy chciałam zrobić coś tak głupiego, i odebrać sobie sprawność fizyczną.

Pod nagłym wpływem złości, i smutku, przez wyśmiewanie się taty ze mnie, chciałam popełnić samobójstwo, przez skoczenie z okna (piętro nie było wysoko, więc prawdopodobnie skończyło by się na złamaniu czegoś)... gdyby mama nie weszła do pokoju i mnie nie odciągnęła, nie wiem co by się ze mną stało. Konsekwencją była dalsza kłótnia miedzy mną i mamą (wole to, niż to co...

To był początek maja, ona miała chłopaka, on nie miał dziewczyny. Od jakiegoś czasu był w nią wpatrzony jak w obrazek. Wiedział jednak, że nic z tego nie będzie, znał przecież tego chłopaka i mógł go - w jakimś stopniu - uznać za kolegę, nie jakiegoś bliskiego, ale zawsze... Ona nie miała pojęcia o jego uczuciach, on się z nimi nie zdradzał, zawsze zresztą nienawidził się za swój cholerny pragmatyzm, poprawność i zachowawczość. Przewidywalny i schematyczny do bólu!
Owego maja wydarzyło się coś dziwnego. Na jakiejś plenerowej majówce obserwował ją z daleka. W pewnym momencie została tylko z koleżanką. Podszedł do niej, wziął ją za rękę i zapytał, czy może ją pocałować. Oczywiście powiedziała: "Nie...". Jednak, ku własnemu zaskoczeniu, nie zostawił tak tego, własna śmiałość poruszyła nieznaną dotąd w jego umyśle strunę.
..........................................................
Minęło prawie pięć lat i w końcu powiedziała: "Tak", ale pytanie brzmiało inaczej i zadał je ktoś inny, był to...ksiądz!
Ja też powiedziałem "Tak". Od tego momentu mówię o niej po prostu "żona"...
A czy była to dobra decyzja, czy też miała tragiczne konsekwencje? Czas pokaże;-)

To był początek maja, ona miała chłopaka, on nie miał dziewczyny. Od jakiegoś czasu był w nią wpatrzony jak w obrazek. Wiedział jednak, że nic z tego nie będzie, znał przecież tego chłopaka i mógł go - w jakimś stopniu - uznać za kolegę, nie jakiegoś bliskiego, ale zawsze... Ona nie miała pojęcia o jego uczuciach, on się z nimi nie zdradzał, zawsze zresztą nienawidził się...

W wakacje z paczka przyjaciół mieliśmy ognisko. Wybraliśmy miejsce oddalone od domów, przy lesie. Tak po północy usłyszeliśmy jakiś szum i światło w lesie. Przez kilka minut nasłuchiwaliśmy odgłosów i po chwili stwierdziliśmy, że chyba lepiej sobie pójść. Nocowałam wtedy u przyjaciółki i koledzy postanowili nas odprowadzić. Szkoda tylko, że moja przyjaciółka nie mieszka przy głównej drodze tylko w uliczce gdzie po jednej stronie jest parę domów, a po drugiej łąki i zarośla gdzie lubią siedzieć dziki. Pamiętam jak sobie szliśmy tą dróżką i słyszymy różne dźwięki. Nagle wszyscy zaczęliśmy biec w stronę drogi, a mama mojej przyjaciółki musiała po nas wyjechać autem. Rano zobaczyłyśmy, że zarośla są całe uklepane. Cieszyłam się, że postanowiłyśmy jednak wtedy uciekać.

Kolejne ognisko tylko w innym miejscu. mianowicie na łące przy paru drzewach, gdzie nie ma w pobliżu żadnego domu. Najbliżej mieszkałam ja i to jakieś 5-10 min drogi od miejsca naszego ogniska. Dodam, że na tej łące była wysypana góra piasku. Tym razem działo się to jeszcze przed północą, a my dopiero zaczynaliśmy. Nagle ktoś wyskakuje za góry piasku z sikierom i coś krzyczy. Byliśmy wtedy naprawdę przerażeni, o wiele bardziej niż podczas poprzedniego ogniska. Osoba z sikierom podbiegł do mojego kolegi, a ten ucieka i tak naprawdę to wszyscy uciekali tylko nie ja. Dlaczego? Bo rozpoznałam kolegę mojego brata, który był zły na mojego kolegę i chciał go nastraszyć. Potem ucieszyłam się, że miałam racje i nie podjełam złej decyzji, bo mogło się to skończyć tragicznie.
Takich sytuacji było jeszcze kilka, nawet w moje urodziny i wtedy zawsze podejmujemy dobrą decyzję. Chociaż w życiu często mam pecha i moje decyzję sa nietrafione.

W wakacje z paczka przyjaciół mieliśmy ognisko. Wybraliśmy miejsce oddalone od domów, przy lesie. Tak po północy usłyszeliśmy jakiś szum i światło w lesie. Przez kilka minut nasłuchiwaliśmy odgłosów i po chwili stwierdziliśmy, że chyba lepiej sobie pójść. Nocowałam wtedy u przyjaciółki i koledzy postanowili nas odprowadzić. Szkoda tylko, że moja przyjaciółka nie mieszka...